Potrzebujemy Twojej pomocy!
Na stałe wspiera nas 461 czytelników i czytelniczek.
Niestety, minimalną stabilność działania uzyskamy dopiero przy 500 regularnych darczyńców. Dorzucisz się?
Twórczość
powieść psychologiczna
Renesans
Barok
Oświecenie
Romantyzm
Pozytywizm
Modernizm
Dwudziestolecie międzywojenne
Współczesność
Aforyzm
Ballada
Baśń
Dialog
Dramat
Dramat poetycki
Dramat romantyczny
Dramat szekspirowski
Dramat współczesny
Epika
Esej
Felieton
Hymn
Komedia
Liryka
List
Nowela
Opowiadanie
Pamiętnik
Poemat
Poemat dygresyjny
Poemat prozą
Pogadanka
Powieść
powieść dla dzieci i młodzieży
Powieść epistolarna
powieść historyczna
powieść obyczajowa
Powieść poetycka
Proza poetycka
Publicystyka
Reportaż
Reportaż podróżniczy
Różne
Romans
Rozprawa
Tragedia
Traktat
Wiersz
Wiersz sylabotoniczny
Boże! jak ten stary
Rósł zapałem w olbrzyma; lecz ja nie mam wiary,
Gdzie ludzie...
Juliusz Słowacki
Kordian
Wierzcie mi! wierzcie, ludzie! jam jest wielki, mocny.
Jedyną słabość zamknę w sercu tajemniczym,
Robak...
Juliusz Słowacki
Ostatnie wspomnienie. Do Laury
Śmiech nie pociesza — ból nie zabija,
Wkrótce i rozum odbiegnie.
Cicha spokojność nigdy nie wróci...
Juliusz Słowacki
Ostatnie wspomnienie. Do Laury
Więc niech mię prędko chmury czarnemi
Porywa wicher nicości,
Bo już przekląłem wszystko na ziemi...
Juliusz Słowacki
Ostatnie wspomnienie. Do Laury
A teraz, smutny przeszłości echem,
O ludzie, idę za wami,
Choć śmiech wasz dla mnie...
Juliusz Słowacki
Pisma mistyczne
Filozoficzność języka: Duch smutny, szukający podobnych słów, drżący na podobne słowa — aerumnarum plaena anima Cezara...
Juliusz Słowacki
Sen srebrny Salomei
Sam zaś ku temu domowi
Obrócony, na te ściany
Patrząc podupadłe, stare,
Choć dom był...
Andrzej Strug
Dzieje jednego pocisku
— Jakże to u ciebie idzie? Naucz i mnie! Odmłódź mnie, zdejm mi z pleców te...
Władysław Syrokomla
Wariant z pieśni gminnej
Bracia! Ja wiosnę podziwiałbym z wami,
Ale ja świata nie widzę za łzami,
Chciałbym odetchnąć...
Taras Szewczenko
Dumka (Po co u mnie czarne brewki?)
Dusza boli, nędza światem,
Jak zamknięty w klatce ptak.
Po co ludzie zwą mnie kwiatem...
Motyw: Melancholia
Jest to stan głębokiego, egzystencjalnego smutku, poczucia straty (często nie mającej określonego przedmiotu) oraz bezpowrotnego zagubienia sensu życia. Melancholię wiązać należy z rodzącą cierpienie świadomością kondycji ludzkiej, nieuchronnie naznaczonej przemijaniem i śmiercią. Stan ten łączy się z pewnego rodzaju bezwładem duchowym i cielesnym, inercją, zastojem sił witalnych. Głównym zajęciem melancholika jest obserwacja: jego oko śledzi przemijanie oraz zanikanie zjawisk i ludzi.