Charles Baudelaire Kwiaty zła Wino samotnika tłum. Adam [Zofia Trzeszczkowska] M-ski

Powłóczyste spojrzenie kokietki ponętnej,

Które śliźnie się ku nam jak promień wieczoru

Blady — słany przez księżyc drżącemu jezioru,

Kiedy w nim przejrzeć pragnie swój wdzięk obojętny;

Ostatni wór dukatów w chciwym gracza ręku,

Lubieżny pocałunek chudej zalotnicy,

Muzyka nerwująca, a pełna tęsknicy,

Jak echo dalekiego cierpień ludzkich jęku,

Flaszo głęboka! wartoż to wszystko twej treści?

Ostrych balsamów, jakie łono twoje mieści,

I hojnie spragnionemu poecie użycza?

Ty mu dajesz nadzieję i miłość, i życie,

I dumę — ten skarb wszelkiej biedy — co na szczycie

Triumfu nas umieszcza i w rząd bogów wlicza!